Referendum

Wyniki referendum zamknęły kilkutygodniową kampanię propagandową. Wcześniejsze o dwa tygodnie wydanie kroniki w osobnym temacie zapowiadało termin głosowania (PKF 18/46), niezależnie od tego ukazało się dodatkowe wydanie specjalne, wyświetlane w kinach jako tzw. nadprogram. W ten sposób PKF już w pierwszym okresie swojego istnienia wykształciła rozwijaną w kolejnych latach formułę cyklicznego powtarzania treści informacyjnych. Być może w roku 1946 działanie takie nie było podjęte jeszcze z premedytacją, ale tezy powielanego komentarza oficjalnego odciskały się niczym matryca w świadomości widzów. Kamery docierały do miast i wsi, by podkreślić powszechne poparcie dla władzy, a kronika informowała o politycznie poprawnej świadomości całego narodu. Równie ważna jak komentarz stawała się częstotliwość poruszania tematu. Reszty dopełniały wszechobecne slogany i hasło "3 x tak". Istotą referendum było uzyskanie poparcia dla nowego porządku społeczno-politycznego w kraju. Skupieni wokół Polskiej Partii Robotniczej komuniści obawiali się wyników i tak sformułowali pytania, by zyskać głosy poprzez akceptację dla reformy rolnej. Odpowiadając na pytania o zniesienie senatu, nowy ustrój gospodarczy i kształt granic, Polacy w istocie mieli zaaprobować powojenną rzeczywistość. Mimo starań PPR, zdecydowanego poparcia udzieliła tylko trzecia część społeczeństwa. Wyniki – przy pomocy służb radzieckich – sfałszowano. Postulowana przez lektora „odpowiedzialność i dojrzałość obywatelska” rozmijała się z nastrojami społecznymi. Mimowolnie PKF udowadniała, że 70% obywateli była wg kryteriów komunistów obywatelsko nieświadoma i niedojrzała. Jawne sfałszowanie wyników było dla społeczeństwa sygnałem, że komunistyczna władza za wszelką cenę będzie zaprowadzać nowy porządek. W ramach przedreferendalnej kampanii kronika zrealizowała też dodatki specjalne „Trzy kroki naprzód” i „Sprawa najważniejsza”. (MKC)