Za kołem polarnym

„Batory” majestatycznie przesunął się po horyzoncie, szalone delfiny wyznaczały kurs, koło polarne zbliżało się szybko. Naokoło istna sielanka. Ale i nam, i ośmiu uczonym z Polskiej Akademii Nauk jesienne Morze Północne pokazało, co potrafi. Przeżyliśmy 11 w skali Beauforta. Załodze „Perkuna” z kapitanem Gawryjołkiem taki sztorm to nie nowina, ale my, lądowe szczury, witaliśmy Spitsbergen niczym ziemię obiecaną. Wyładunek żywności i sprzętu przeznaczonego dla Stacji Polarnej Polskiej Akademii Nauk też nie przebiegł gładko. Dwa dni trwało czekanie na odpłynięcie kry, by można było wreszcie spuścić szalupy. A potem okazało się, że do samego brzegu łodzie i tak nie dopłyną. Zabrakło piętnastu metrów. 86 ton ładunku trzeba było po prostu przenieść. Godzina w mroźnej wodzie to cała wieczność, a było ich wiele. W założonej przed niemal trzydziestu laty polskiej bazie pozostało kolejnych dziesięciu naukowców polarników. Mając za najbliższych sąsiadów, w odległości 150 km, Rosjan i Norwegów, spędzą tu długie zimowe miesiące przy geofizycznych badaniach. A my zbieramy się do odjazdu. Jeszcze tylko ostatnie spojrzenie na Zatokę Białego Niedźwiedzia, surowy lodowiec Hansa i w drogę. Od kraju dzieli na 1735 mil.