Nad Łódką

I to także Łódź. Zakłady włókiennicze im. Marchlewskiego. Każdy majster wskaże bez namysłu pracownice pochodzące ze wsi. Po prostu lepiej pracują. Na wsi przywykły do znacznie cięższego trybu życia. Potrafią docenić wartość stałej posady z ośmiogodzinną dniówką, z przerwami na odpoczynek i pod dachem.
Są tu już po kilkanaście lat, a jednak zachowały wiele z dawnych chłopskich obyczajów i nawyków. Nawet żywią się inaczej niż ludzie z miasta. Ważą w ręku każdą kromkę, skromnie, oszczędnie – tym tylko, co przyniesione z domu w papierku i w butelce.
A po pracy, jeśli się śpieszą, to właśnie do domu, swego pierwszego domu w mieście. Są takie stare kamienice przy ulicy Nad Łódką dawno już przewidziane do rozbiórki. W tej części Bałut, w ponurych zaułkach znajduje się największe w Łodzi skupisko ludzi pochodzących ze wsi.
Formalnie już mieszczanie, a przecież nie mogą korzystać choćby z podstawowych miejskich udogodnień. Formalnie już nie chłopi, a przecież domowe wnętrza urządzili tutaj tak, jak ich wiejscy krewni i znajomi. Stopniowo dorabiają się, przenoszą do nowych bloków. Dopiero teraz mogą czuć się naprawdę ludźmi z miasta. Na miarę gustów i obyczajów naszych miast.