Pod ulicami Warszawy

Na ulicach Warszawy sierpniowy upał. A głęboko pod ziemią rozgościła się zima. Ciepły waciak to obowiązujący strój budowniczych szybu mrożeniowego. Dniem i nocą agregaty mrożeniowe walczą z osławioną warszawską kurzawką. Nie można głębić szybu w mokrej, piaszczystej ziemi. Trzeba ją przedtem związać, czyli zeskalić. Służy do tego specjalna mieszanka mrożeniowa, którą pod ciśnieniem rozprowadza się po podziemnym terenie budowy. Na tym odcinku trudności zostały już pokonane. Temperatura ociosu wynosi -6 stopni. Ziemia stwardniała, woda przestała napierać na oszalowania. Brygady ciesielskie mogą spokojnie pracować przy obudowie. Nie wszędzie metoda mrożeniowa wystarcza. W jednym z szybów wypróbowuje się system elektropetryfikacji, opracowany przez laureata nagrody państwowej profesora Cebertowicza. Zeskalanie odbywa się drogą wprowadzenia do gruntu specjalnych środków chemicznych oraz wbijania elektrod, przez które przepuszcza się prąd o napięciu 110 wolt. Pod każdą ulicą, na każdej głębokości, inna konsystencja gruntu, inne sposoby walki z wodą i piaskiem. Tam, gdzie trudności terenowe zostały opanowane, praca posuwa się coraz szybciej. Jedziemy w głąb szybu. W poziomych chodnikach pracuje się podobnie jak przy węglu. Podobny sprzęt, tylko urobek inny. Wilgotny, galaretowaty ił, może rozsadzić nie tylko drewniane belkowanie, ale nawet żelazo i beton. Trzeba bez przerwy prowadzić wiercenia zwiadowcze i kontrolować konsystencję gruntu. Krok za krokiem posuwa się budowa. Pod ulicami Warszawy powstaje skomplikowana sieć komór i chodników kolei podziemnej.