Towarzysz Edward Gierek

Edward Gierek był I sekretarzem innym niż poprzedzający go Bierut i Gomułka: legitymował się doświadczeniem górnika, miał osiągnięcia jako administrator przemysłowego Śląska, od początku sprawowania władzy nie unikał kontaktów ze społeczeństwem. Oprócz autentycznej charyzmy troskliwego gospodarza, który chętnie odwiedza robotników, wizytuje budowy i troszczy się o obywateli wysłuchując ich w nieformalnych rozmowach, umiejętnie wykorzystywał możliwości, jakie daje kreowanie wizerunku w mediach. W relacjach filmowych i telewizyjnych pojawiał się często wśród ludzi, z którymi miał autentyczny i bezpośredni kontakt, a odbywane przez niego „gospodarskie wizyty” i pogawędki w otoczeniu radosnych słuchaczy, na stałe weszły do dziennikarskich form gatunkowych dekady. Relacja z 60. urodzin była konsekwentnym budowaniem wizerunku: zamiast uroczystości – migawki z codziennych obowiązków. W pierwszej połowie dekady całe społeczeństwo rzeczywiście obdarzało partyjnego przywódcę kapitałem zaufania, odczuwając szybki wzrost jakości życia, rozbudzając w sobie aspiracje konsumpcyjne, a autorstwo zmian – dokonywanych w oparciu o zaciągnięte za granicą kredyty – przypisując właśnie Gierkowi. Kiedy kilka lat później fatalnie zarządzana gospodarka pogrążyła się w kryzysie, sympatii już nie było. Odsunięty od władzy w 1980 roku, ostatnie 20 lat życia spędził w Ustroniu, żyjąc z górniczej emerytury wypracowanej jeszcze przed wojną we Francji. Podobnie jak z innymi przywódcami Polski Ludowej, historia nie obeszła się z nim łaskawie, czemu dał wyraz w dokumentalnym filmie Grażyny Ogrodowskiej i Leszka Furmana „Edward Gierek. »Nikt mnie już o nic nie pytał«” (2003). (Marek Kosma Cieśliński)