Zjazd międzynarodowego związku górników

Obradujący w warunkach pogłębiającego się kryzysu gospodarczego Międzynarodowy Kongres Górniczy w Krakowie (12–16 maja 1930 r.) zgromadził przeszło 200 delegatów klasowych związków zawodowych z niemal wszystkich państw wydobywających węgiel. Gospodarzem kongresu był pozostający pod wpływem PPS Związek Pracowników Przemysłu Górniczego i Naftowego w Polsce, z ramienia którego sprawami organizacyjnymi zajmował się Jan Stańczyk - socjalistyczny poseł i sekretarz generalny związku. Spiritus movens kongresu był Arthur James Cook, sekretarz Międzynarodowej Federacji Górniczej (Fédération Internationale des Mineurs) i sekretarz generalny brytyjskiej federacji górników. Program obrad, które toczyły się w krakowskim magistracie, był niezwykle obszerny. Omawiano m.in. kwestie odszkodowań za wypadki przy pracy, współudział związków zawodowych w procesie modernizacji zakładów pracy, sprawy urlopów i szkolenia zawodowego młodzieży. Najważniejszym zagadnieniem była oczywiście bieżąca sytuacja górników, którzy w czasie kryzysu (już wówczas wyjątkowo mocno odczuwanego przez przemysł wydobywczy) walczyli o utrzymanie zarobków na dotychczasowym poziomie, oraz sprawa zaliczenia czasu zjazdu i wyjazdu ze sztolni do czasu pracy. Były to zagadnienia niezwykle pilne dla związkowców, gdyż na czerwiec 1930 r. zapowiedziane były obrady Międzynarodowego Biura Pracy w Genewie, które miały być poświęcone tym problemom. W przerwach obrad delegaci zwiedzili Kraków oraz kopalnię w Wieliczce, a także przemawiali na wiecu w Starym Teatrze. Na zakończenie wybrano nowe władze Międzynarodowej Federacji Górniczej z angielskim związkowcem Thomasem Richardsem na czele.
Krótki materiał kronikalny pokazuje budynek krakowskiego magistratu, następnie fragment obrad w sali Rady Miejskiej, wreszcie wspomnianego przywódcę związkowego oraz współorganizatora zjazdu Arthura J. Cooka.