Dziewczyna szuka miłości

„Trudno znaleźć w tym filmie choćby jeden wartościowy moment, który by usprawiedliwił jego realizację. Dobry temat, ujęty w scenariuszu Sieroszewskiego, Goetla, Cwojdzińskiego i Królikiewicza został w realizacji wypaczony i źle wyzyskany przez nieudolną reżyserię. Romuald Gantkowski miał stworzyć film propagujący lotnictwo i łączność Polonii zagranicznej z macierzą – stworzył zaś obraz, który stanowi złą propagandę dla obydwu tych idei. Polonia została do gruntu ośmieszona i strywializowana, lotnictwo pokazane płytko, banalnie i szkodliwie. Jeśli chodzi o formę filmową – »Dziewczyna szuka miłości« ma szereg błędów konstrukcyjnych, akcja rwie się, brak jej płynności i logicznego biegu, aktorzy zostali źle postawieni, realizacji brak pomysłowości i umiaru. Role główne bardzo słabo kreowali Tamara Wiszniewska i Mieczysław Cybulski. Dobre były natomiast postaci drugoplanowe, dzięki inwencji takich artystów, jak Wysocka, Kurnakowicz, Dominiak i Orwid. Fotografia Joniłowicza – bez zarzutu. Montaż – zły”.

Roman Kornaszewski, „Film. Ilustrowany Kurier Kinematograficzny”, 1938, nr 10.

„Wokół pomysłu tego filmu rozpętał się spór dziwaczny i niezupełnie zrozumiały, ktoś miał, ktoś dał, ktoś skradł, a pomysł wygląda z grubsza tak: dziewczyna kocha lotnika, lotnik przelatuje Atlantyk i dziewczyna dostaje lotnika. Nie wiadomo, co tu właściwie można było ukraść, bo pomysł jest zamknięty w sobie jak pestka i jak pestka leży na ulicy. Sedno rzeczy tkwi w czem innem. Jak zawsze – w wykonaniu. Ma to być bowiem film lotniczy, propagandowy. W filmie grają prócz aktorów prześliczne samoloty, wielkie i małe, wykonywają podniebną swą rolę z gracją i wdziękiem, z powagą i rozmachem, widz pełen jest żalu, że ekran jest tak mały, że nigdy zmieścić nie może szerokiej linji lotu. Wszystko, co związane jest z lotem, z pracą maszyn i skrzydeł, nawet w tym filmie budzi sympatję widza. Lecz reszta… Wydaje się rzeczą niepojętą, że reżyser mając za zadanie odtworzenie lotu nad Atlantykiem, nie zasugerował widzowi tego Atlantyku nawet kawałkiem morza, nawet kroplą wody, nawet kawałkiem nieba. Nawet takiem zdjęciem, które można było wykonać w Gdyni, w odległości dziesięciu metrów od brzegu. Dramatyczny przelot nad oceanem odbywa się – byle taniej – w atelier. I jeszcze więcej: cały dramatyczny splot akcji oparty jest na grożącej katastrofie, na konieczności przymusowego lądowania, widz z napięciem czeka aż wyczerpie się ostatnia kropla benzyny, aż stanie się coś strasznego – i dzieje się ta straszna rzecz, że reżyser zostawia samolot w powietrzu, katastrofę w zawieszeniu, lotników w atelier i widza w ogłupieniu. Kulminacyjnego punktu całej akcji w ogóle nie ma. Kto i gdzie odważyłby się w ten sposób wypuścić w świat propagandowy film lotniczy? Nie mamy w ogóle szczęścia do wielkich filmów propagandowych. Harcerski »Dzień wielkiej przygody« był smutną przygodą. Teraz ta dziewczyna szukająca miłości goryczą napełnia nasze serca pełne miłości do samolotów, do lotów, no i oczywiście, do lotników”.

Stefania Zahorska, „Dziewczyna szuka miłości”, „Wiadomości Literackie”, 1938, nr 15.

„Wyświetlany od wczoraj w kinie »Słońce« film jest dziełem rodowitego poznańczyka Romualda Gantowskiego, znanego reżysera spod którego ręki wyszło już kilka udanych filmów. W filmie tym nie widzimy braków, które dotychczas stale towarzyszyły polskim filmom, jak np. dialogi. Niedomagań tych w filmie »Dziewczyna szuka miłość« nie ma. Co najciekawsze to to, że widz spotyka się z zupełnie nowymi twarzami na ekranie. Poza Cybulskim i T. Wiszniewskiej, znanej z »Dziewczęta z Nowolipek« same twarze nowe. Eksperyment ten udał się reżyserowi doskonale. Fabuła filmu opiera się na przejściach konstruktora lotniczego, który buduje samolot dla linii Warszawa- Rio de Janeiro. Miły romans, pełna życia akcja predestynują ten film na czołowe miejsce produkcji polskiej. W nadprogramie tygodnik filmowy”. (GR)

„Dziewczyna szuka miłości”, „Nowy Kurjer”, 1938, nr 46.

„Już w tytule »Dziewczyna szuka miłości« było schlebianie paniusiom, które wartość filmu mierzą ilością zawartego w nim pierwiastka erotycznego. Tymczasem w filmie tym nie chodziło ani o dziewczynę, ani o miłość, lecz 0... propagandę lotnictwa. Zdawało by się, że to temat niezmiernie wdzięczny, mogący liczyć na powodzenie, zwłaszcza gdy biorą się do niego wybitni pisarze. A jednak wyszedł z tego koszlawiec i dziwoląg, za który rumienili się sztubowcy z niższych klas, dzisiaj przecież »spece« od lotnictwa. Za dużo o nim wiedzą, za dużo się naczytali i naoglądali prawdziwych filmów lotniczych, aby nie śmiać się w kułak z tego lotu nad Atlantykiem, gdzie na ekranie nie widać nawet kałuży, nie mówiąc już o morzu, gdzie katastrofa, wywołana brakiem benzyny jest czystym bluff'em bo nic z niej nie widać, prócz spoconych (niby z emocji!) twarzy lotników, którzy jednak - znów nie wiadomo jakim cudem - dolatują do mety. A to przygotowanie pierwszego lotu do Am. Południowej! Dyletantyzm, lekkomyślność, lekceważenie życia ludzkiego! Naiwni widzowie istotnie mogą myśleć, że kontrolę aparatu w takim wypadku powierza się byle komu, tutaj - osobnikowi o którym jego szef twierdzi uparcie, że się do lotnictwa nie nadaje i trzyma go tylko z łaski. I gdzież tu propaganda? Jeżeli to, co miało być główną ideą i w ogóle »gwoździem« filmu przedstawia się w ten sposób, to co mówić o akcji drugoplanowej, o banalnym romansiku i jego irytujących wykonawcach? Pokazywanie takiego filmu lotniczego nie tylko przynosi wstyd jego twórcom, ale obraża publiczność, która ma prawo żądać, aby traktowano ją poważnie i nie liczono na jej naiwność i brak wyrobienia artystycznego”. (GR)

Stef. H., „Z życia ekranu”, „Bluszcz”, 1938, nr 23.