Radosny dzień w Nowej Hucie

Odwiedzający Nową Hutę Bierut nie mógł interesować się warunkami życia załogi. Gdyby tak było, musiałby dowiedzieć się o tonących pośród błota robotniczych barakach, szerzących się alkoholizmie, prostytucji – i w ślad za tym – chorobach wenerycznych. Uśmiechnięte twarze robotników w wyjątkowo zadbanych i czystych ubraniach nie wskazywały na powszechną plagę chuligaństwa, braku rozrywek kulturalnych i socjalnego zaplecza, nie mówiły o rozdzielaniu małżeństw umieszczanych osobno w żeńskich i męskich hotelach, czy fatalnym zaopatrzeniu i zwyczajnej nędzy. Władza tak dalece nie była świadoma ogromu kosztów społecznych ponoszonych na podkrakowskiej budowie, że opublikowany w 1955 roku „Poemat dla dorosłych” Adama Ważyka przedstawiający nowohuckie patologie okazał się olbrzymim zaskoczeniem. Tymczasem szokujący jest rozmach z jakim – bardzo efektownie – zrealizowano materiał. Zaaranżowanie wizyty na placu budowy, organizacja pracy setek robotników na potrzeby kamery czy określenie Bieruta „ukochanym nauczycielem” pokazuje, że Polska Kronika Filmowa osiągnęła już apogeum propagandowego zakłamania i stalinowskiej retoryki. (MKC)