Robert i Bertrand

Irena, córka ziemianina Ippla, czyta lokajowi Janowi fragmenty swojej powieści kryminalnej przygotowywanej na konkurs. Aby uwiarygodnić powieść, Irena rysuje mapę wymyślonej kradzieży i zmusza Jana, by odegrał zamordowanego bankiera. Przerywa im baron Dobkiewicz, który przyjeżdża z wizytą. Irena jest bardzo zdeterminowana, by jej powieść wyszła jak najlepiej. Ponieważ nie zna nikogo, kto siedziałby w więzieniu, pyta służącego o najbliższe więzienie. Ten opowiada jej o pobliskim areszcie. W tym czasie Bertrand, zredukowany handlowiec stara się obnośnie sprzedać krawaty. Trafia na Roberta, który zajmuje się tym samym. Robert zdradza mu tajniki handlu. Mężczyźni zaprzyjaźniają się i postanawiają założyć spółkę.
Tymczasem Irena zjawia się w areszcie. Zwiedzając celę, chowa się za drzwiami, aby mogła w niej przez jakiś czas zostać i poczuć się jak więzień. Tymczasem Robert i Bertrand trafiają do wioski, gdzie akurat odbywa się wesele. Obaj są głodni, postanawiają więc zakraść się na przyjęcie jako goście. Na zabawie grajek kradnie pieniądze z tacy. Goście myślą, że zrobili to Robert i Bertrand. Obaj trafiają do cel w pobliskim areszcie. W swojej celi Bertrand odkrywa Irenę i bierze ją za osadzoną złodziejkę. Irena myśli natomiast, że to mężczyźni są złodziejami. Tymczasem naczelnik aresztu, słysząc śpiew Roberta i Bertranda, zaprasza ich do siebie na wspólne śpiewanie. Chwilę tę wykorzystuje Irena, która ucieka. Naczelnik idzie jej szukać, zostawiając przyjaciół samych w mieszkaniu. Wtedy Bertrand przypomina sobie, że znalazł kartkę, która wypadła Irenie z kieszeni. Była to mapa rozrysowana do jej powieści, omylnie zrozumiana przez przyjaciół jako plan włamania. Bertrand zakochany w Irenie, nie chce dopuścić do tego, aby Irena kradła. Irena wraca do domu. Jej ojciec wzburzony zniknięciem dziewczyny zapowiada, że wyjeżdżają do Warszawy. Robert i Bertrand uciekają z więzienia i trafiają do dworu Ireny. Widzą przez okno, jak Irena ogląda biżuterię i myślą, że dziewczyna chce ją ukraść. Ponieważ Irena zaczyna krzyczeć, kneblują ją i wynoszą przez okno do garażu. Irena chce się dowiedzieć, co mężczyźni robią w jej domu. Wówczas Bertrand pokazuje jej kartkę papieru. Ta zaczyna rozumieć, ale postanawia dalej udawać złodziejkę. Ponieważ krzyki postawiły już na nogi cały dom, przyjaciele chcą uciekać. Irena proponuje wziąć samochód. Mężczyźni protestują przeciw kolejnej „kradzieży” Ireny. Ostatecznie wsiadają do pojazdu. Irena zatrzymuje się dopiero za miastem. Tam Robert zdradza jej adres złodziejskiej meliny, a Bertrand postanawia, że wszyscy muszą wrócić i oddać samochód. Irena nie chce, by prawda o tym, że nie jest złodziejką, wyszła na jaw, więc udaje, że w samochodzie zepsuł się starter i prosi, by przyjaciele popchnęli samochód. Gdy ci wysiadają, dziewczyna odjeżdża. Wtedy Robert i Bertrand trafiają na miejscowy dworzec, skąd planują dostać się do Warszawy. Ponieważ nie mają biletów, wtapiają się w tłum uczniowskiej wycieczki do stolicy. W pociągu niespodziewanie spotykają Irenę z ojcem i baronem Dopkiewiczem. Mylnie biorą ją za usypiaczkę kolejową, a barona za jej wspólnika. Myśląc, że uśpiła jednego z pasażerów, którym w rzeczywistości był jej ojciec, wchodzą do przedziału, aby sprawdzić, czy wszystko jest w porządku. Zjawia się tam także Irena. Boi się, że ojciec zobaczy ją ze złodziejami, więc zaprasza ich do sąsiedniego przedziału. Tam pokazuje im papierośnicę. Przyjaciele są przekonani, że Irena ukradła ją starszemu panu. Korzystając z jej nieuwagi, Robert zabiera papierośnicę i wsuwa do płaszcza zawieszonego w przedziale ojca Ireny. Zjawia się konduktor, prosząc o bilety. W sąsiednim przedziale budzi się ojciec Ireny i odkrywa brak papierośnicy. Dziewczyna zdradza mu, że to ona ją ma. Wtedy zauważa jej brak. Pyta konduktora, gdzie są Robert i Bertrand. Okazuje się, że wyskoczyli z pociągu, ponieważ nie mieli biletów. Po przyjeździe do Warszawy Irena jest bardzo zmartwiona sprawą papierośnicy. Z tego powodu postanawia zrezygnować z pisania powieści.
Tymczasem w domu zjawia się baron Dopkiewicz i zaprasza Irenę do teatru. Oddaje też baronowi papierośnicę. Okazało się, że Robert próbując ją zwrócić, włożył ją do niewłaściwego płaszcza. Widząc to, Irena rezygnuje z wyjścia do teatru i biegnie pod adres meliny podanej wcześniej przez Roberta. Nie myli się, bo zastaje w niej przyjaciół. Irena zaprasza ich do swojego domu. Tam okazuje się, że są w nim prawdziwi złodzieje, którzy uciekają na ich widok. Następnego dnia w domu Ireny odbywa się przyjęcie. Robert i Bertrand dostają się do środka jako dostawcy deserów. Obawiając się, że Irena chce okraść gości, Robert przebiera się za jednego z nich – wielkiego mandaryna Czin czing cionga, a Bertrand za jego towarzysza. Robert zdejmuje i ukrywa diamentową kolię ciotki Ireny, tak aby dziewczyna nie mogła jej ukraść. Chwilę później Ippel przedstawia Robertowi przebranemu za mandaryna swoją córkę Irenę. Robert zaczyna rozumieć całe wielkie nieporozumienie i wzywa Bertranda. W tym momencie ciotka zauważa brak kolii. Robi się olbrzymie zamieszanie, podczas którego przyjaciele uciekają. Gdy emocje opadają, okazuje się, że kolię miał schowaną w paczuszce przekazanej przez Bertranda lokaj Jan. Irena zrozumiała wówczas, że przyjaciele wzięli ją za złodziejkę i dlatego postanowili zabezpieczyć klejnoty. Ponieważ Robert i Bertrand nie mają pieniędzy, decydują się wrócić do aresztu i tam przez chwilę zamieszkać. Na miejscu, w celi Bertranda, czeka już Irena, która postanawia się z nim związać. (GR)