Ślub Miss Polonii z adwokatem

W styczniu 1929 r. z inicjatywy popularnych dzienników „Kurier Czerwony” i „Express Poranny” oraz tygodnika „Światowid” zorganizowano pierwszy konkurs „Miss Polonia”. Zainteresowanie było spore: napłynęło blisko 100 fotografii, z których wyłoniono finałową dziesiątkę. 27 stycznia 1929 r. finalistki osobiście stanęły przed jury, w którym zasiadali m.in. Tadeusz Boy-Żeleński, Karol Frycz, Henryk Kuna, Tadeusz Pruszkowski oraz Edward Wittig. Tytuł miss zdobyła Władysława Kostakówna, urzędniczka Miejskiej Kasy Oszczędności w Warszawie. Już w lutym 1929 r. Kostakówna pojechała do Paryża, gdzie z powodzeniem reprezentowała nasz kraj w konkursie „Miss Europe”, zdobywając tytuł pierwszej wicemiss (główna nagroda przypadła Węgierce Erzsebet „Böske” Simon). Kostakówna stała się z dnia na dzień osobą niezwykle popularną. W początkach stycznia 1930 r., gdy kończyła się już kadencja panny Władzi jako Miss Polonii, Warszawę obiegła wiadomość o jej planowanym ślubie z Leonem Śliwińskim – adwokatem, działaczem gospodarczym i honorowym doradcą MSZ do spraw morskich. Ślub odbył się 5 stycznia 1930 r. w katedrze św. Jana w Warszawie. Mimo chłodu mieszkańcy stolicy licznie wylegli na ulice, chcąc koniecznie zobaczyć miss w sukni ślubnej. Według notatek prasowych Kostakówna miała na sobie białą kreację przybraną kwiatem pomarańczy, gronostajowy płaszcz z obramowaniem z białego lisa oraz tiulowy welon. Samochód państwa młodych poruszał się miejscami bardzo powoli, przeciskając się przez tłumy wiwatujących gapiów.
Po raz pierwszy Władysława Kostakówna znalazła się przed kamerą w styczniu 1929 r., kiedy to operator Wytwórni Doświadczalnej uwiecznił dziesiątkę finalistek konkursu „Miss Polonia” w warszawskim Hotelu Polonia. Kamera towarzyszyła jej także w dniu ślubu; małżonkowie pozowali przed kamerą w atelier fotograficznym, a potem także, zapewne nieźle marznąc, w plenerze. Wkrótce po ślubie młoda pani Śliwińska porzuciła pracę w MKO i zajęła się prowadzeniem domu. Podczas wojny wraz z mężem znalazła się w Casablance, a po niej – w Tangerze. Do Polski już nie wróciła. (KS)