Wielki dzień w Dąbiu

Jak nie ma pożaru, strażacy i tak się nie nudzą. Właśnie skrzętnie oczyszczają przedpole w śródmieściu Dąbia. 2300 mieszkańców, 46 kilometrów do Kutna, 150 do Poznania. Zresztą nikt się tu dziś nie leni, społeczeństwo udowodni, że jest schludne, pracowite, dobrze zorganizowane i w ogóle zasłużyło na to, by mieć gości z zagranicy. Żeby się przyjezdni, odpukać, nie poprzewracali i, broń Boże, nie potłukli, trzeba im wymościć krawężniki. Lepiej nie myśleć, co by to było, gdyby akurat tu, w Dąbiu, tak jeden na drugiego, tuż przed premią. Należy też gości uprzedzić, na rogatce pokazać, że to już tu, że tylko kilometr. Podpisać to i owo lepiej już teraz, potem można nie nadążyć. To ważna czynność, tak się przechodzi do historii. No i spokojnie czekamy. Są wszyscy? Uwaga, liczymy: 200 osób, 300, 500. Wreszcie są! Pedałują! Pędzą! Czy oni oglądają nasze miasto? Finisz, finisz! Gołębie lecą. Wrona wygrał! Pojechali. Może kiedyś jeszcze wrócą?