Ochotniczki

Autorem tego interesującego inscenizowanego felietonu jest Zygmunt Samosiuk, w przyszłości jeden z najzdolniejszych operatorów polskiego kina. W roku 1966, tuż po ukończeniu łódzkiej Filmówki, wykazywał się pomysłowością w PKF. By nie nudzić widzów powielaniem tych samych historii, redakcja, uginając się pod ciężarem zaproszeń do sfilmowania różnych wydarzeń, ważnych na prowincji, ale niekoniecznie atrakcyjnych w ogólnopolskim tygodniku filmowym – szukała często nietypowych rozwiązań dla podobnych tematów. Opowieść o wiejskiej drużynie Ochotniczej Straży Pożarnej spod Elbląga Samosiuk zaaranżował więc jako żartobliwy pojedynek pomiędzy mężczyznami a płcią piękną, wykorzystując fakt przynależności do OSP córek miejscowego komendanta. By uzyskać tempo, zadbał o ciekawe sytuacje: symulację pożaru, aranżację akcji gaśniczej, a przede wszystkim – pokazanie walki z czasem w dotarciu do remizy. Całość zrobił samodzielnie, bez pomocy ekipy filmowców. Konne galopy, dziewczęta jeżdżące na motocyklach, gaszenie ognia, a zwłaszcza motopompa w pędzie – wszystko to zwiastowało wyjątkowy talent autora. Wkrótce zadebiutuje on w fabule zdjęciami do „Polowania na muchy” Andrzeja Wajdy. Również później będzie pracował z najlepszymi: Januszem Morgensternem, Piotrem Szulkinem, Jerzym Kawalerowiczem, dając się rozpoznawać niepowtarzalnymi wówczas zdjęciami „z ręki”. Za filmy „Zapis zbrodni” i „…Gdziekolwiek jesteś Panie Prezydencie…” Andrzeja Trzosa-Rastawieckiego oraz „Sprawa Gorgonowej” Janusza Majewskiego otrzyma nagrody na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku. Umrze przedwcześnie, w wieku zaledwie 44 lat. (Marek Kosma Cieśliński)