Córka generała Pankratowa

Rok 1905. Radykalizują się nastroje wśród Polaków, na wiecach słychać wezwania do obalenia tyranii caratu, której symbolem są kolejne wyroki śmierci podpisywane przez generała-gubernatora. Na jednym ze zgromadzeń młody rewolucjonista nawołuje do strajku i zatrzymania wszystkich maszyn – wśród nich pociągu, którym do Warszawy z ciotką wraca Aniuta, córka generała Pankratowa. W korytarzu dochodzi do spięcia między dziewczyną a rewolucjonistą, który kazał zatrzymać skład. Tymczasem w Warszawie generał-gubernator chce zademonstrować Polakom swoją siłę i wykorzystuje w tym celu Pankratowa, słynnego ze swoich brutalnych śledztw. On sam, już po powrocie Aniuty do domu, próbuje ją przekonać do małżeństwa z hrabią Bobrowem. To, jak przekonuje, ułatwiłoby wiele spraw, bo rosyjska arystokracja wciąż wypomina Pankratowowi żonę Polkę. Skutecznie: niebawem u Pankratowów zjawia się Bobrow z kwiatami. Kiedy przychodzi też kuzyn Aniuty, zakochany w niej porucznik Aleksy Woronow, dziewczyna przedstawia mu hrabiego jako narzeczonego…
Wkrótce potem Aniuta jest świadkiem kolejnego wystąpienia rewolucjonisty – i spacyfikowania tłumu przez policję. Padają strzały. Aniuta swoją dorożką zabiera ranną rewolucjonistkę i odwozi do mieszkania dziewczyny. Tam ogląda fotografię chłopaka, który, jak słyszy, został stracony z rozkazu Pankratowa. Spotyka też rewolucjonistę chcącego przeprosić ją za zachowanie w pociągu. W domu, wśród zakupów znajduje, zapewne należące do rewolucjonistki, antycarskie ulotki, które – wbrew nakazom ciotki, by je spalić – chowa. Wieczorem, gdy przychodzi Aleksy, gra mu na pianinie „Warszawiankę”. Zwierza się, że jest zakochana, choć właściwie nie wie, w kim.
Tymczasem dla uspokojenia nastrojów car ogłasza konstytucję. Z tej okazji rosyjska elita zbiera się u policmajstra, ojca chrzestnego Aniuty – mają być ogłoszone jej zaręczyny z Bobrowem. Sam hrabia ze swoim oddziałem krwawo pacyfikuje demonstrację na Placu Teatralnym – gdy się wreszcie zjawia, Aniuta z odrazą oddaje mu pierścionek. Dla Pankratowa wywołany przez córkę skandal oznacza, że musi się jeszcze bardziej starać jako śledczy. Dzięki konfidentowi dokonuje kolejnych aresztowań, mnożą się egzekucje. Bobrow i Aleksy – obaj bez wzajemności kochający Aniutę – wzajemnie pocieszają się, pijąc i hulając.
Aniuta zaczyna interesować się swoimi polskimi korzeniami – prosi ciotkę, by opowiedziała jej o matce, córce zesłańca. Odwiedza też polską krewną, panią Ratomską i zwierza się jej, że ostatnio czuje się obca w swoim środowisku, obudziły się w niej jakieś zapomniane uczucia. Ratomska pokazuje album ze zdjęciami – wśród nich portret rewolucjonisty, który okazuje się być jej synem, Bolesławem. Aniuta w liście prosi go o spotkanie w ogrodzie botanicznym. Tam on – choć nie wprost – wyznaje jej miłość, jednocześnie zastrzegając, że nie mogą być razem ze względu na jego działalność. W domu Aniuta podsłuchuje rozmowę ojca z konfidentem sugerującym aresztowanie Ratomskiego, mieszkającego w lokalu organizacji pod fałszywym nazwiskiem. Biegnie go ostrzec przed rewizją, którą przeprowadza Aleksy z patrolem. W tym czasie Aniuta siedzi w sąsiednim pokoju, gdzie znajduje się maszyna drukarska i ulotki. Gdy słyszy, ze Aleksy chce i tu wejść, ściąga ubranie, zakrywając nim nielegalne materiały – i pozoruje miłosną schadzkę. Porucznik widząc ją, bez słowa kończy rewizję. Bolesław jest pod wrażeniem odwagi Aniuty – całują się na pożegnanie, jak mówią oboje, ostateczne. Aleksy zabija się strzałem w głowę. Niedługo potem dochodzi do zamachu na Pankratowa: z domu naprzeciw strzela doń Bolesław. Generał jest ciężko ranny, co Aniuta traktuje jako karę za swoje grzechy.
Mijają 4 miesiące, córka opiekuje się częściowo sparaliżowanym ojcem. Wśród listów, jakie mu czyta, jest wiadomość od konfidenta z nazwiskiem zamachowca: to Ratomski. Pankratow: „Kimkolwiek jest, będzie wisiał”. Aniuta, mimo rozterek, decyduje się ostrzec ukochanego, ale za późno: mija go, prowadzonego przez policję, na schodach. Stara się o spotkanie z generałem-gubernatorem, który, jak słyszy przez drzwi, zatwierdza wyrok śmierci na Ratomskiego. Stosuje więc fortel, mówiąc generałowi, że przyjechała prosić o uwolnienie Bobrowa, który w międzyczasie za swoje pijaństwo i awanturnictwo trafił do Cytadeli. Udaje jej się go przekonać, że żałuje zerwania zaręczyn z hrabią – i dostaje upragniony podpis na dokumencie, który wypełnić ma adorujący Aniutę adiutant. Generał opuszcza rezydencję, a ona, wykorzystując uczucia młodego oficera i zamieszanie, jakie wywołuje nieudany zamach na dostojnika – zdobywa akt ułaskawienia Ratomskiego. Jedzie do Cytadeli, skąd – nie bez problemów – zabiera Bolesława. Odwozi go dorożką do granicy, gdzie czeka łódka z przewodnikiem. Nie mogą popłynąć razem, bo, jak mówi Aniuta, „za dużo jest między nami zła i cierpienia”. Bolesław odpływa, ona zaś rzuca się do rzeki – wkrótce po powierzchni wody unosi się tylko jej biały szal…