Trudny start

Niektóre amerykańskie lotniska rzeczywiście zakazywały lotów Concorde'a i przez kilka lat od wejścia samolotu do eksploatacji Brytyjczycy musieli zabiegać o zgodę na lądowania w Nowym Jorku, co zakończyło się opracowaniem specjalnej procedury podejścia obniżającej poziom hałasu ponaddźwiękowej maszyny. Sceptycyzm Kroniki był jednak nieuzasadniony: nowa technologia zrewolucjonizowała standardy w transkontynentalnym transporcie lotniczym, pozwalając na przelot w obie strony Atlantyku w ciągu jednego dnia. Lot z Londynu do Waszyngtonu trwał poniżej czterech godzin, maszyny obsługiwały też trasę z Paryża do Rio de Janeiro, ciesząc się dużym zainteresowaniem pasażerów pomimo wysokich cen biletów. Zupełnie inaczej było w przypadku o rok starszej od Concorde'a radzieckiej konstrukcji pasażerskiego samolotu ponaddźwiękowego, którym przez całą dekadę chwaliła się sowiecka propaganda: maszyny Tu-144 latały na jednej tylko trasie z Moskwy do Ałma-Aty i po zaledwie kilkudziesięciu rejsach pasażerskich zostały przeznaczone wyłącznie do lotów cargo. Tymczasem latające w barwach British Airways i Air France samoloty Concorde, mimo że wyprodukowano ich zaledwie 20, służyły aż do roku 2001, zarówno na rejsach regularnych jak i w czarterach organizowanych dla VIP-ów. Co więcej, samolot stał się też miejscem akcji włoskiego filmu sensacyjnego „Concorde Affaire” (1979). Kilkunastoletnią karierę załamała w roku 2000 katastrofa pod Paryżem, gdy w wyniku pozostawionej na pasie metalowej konstrukcji doszło do eksplozji samolotu pełnego pasażerów, jednak o całkowitym zaprzestaniu rejsów zadecydował kryzys paliwowy i zapaść na rynku lotniczym, jaka nastąpiła po zamachach 11 września. Dziś smukłe maszyny z uskrzydleniem typu delta są muzealnymi ozdobami, m.in. w Paryżu, Nowym Jorku i niemieckim Sinsheim. (MKC)