Święto Pracy

Po raz pierwszy w dziejach państwa polskiego zjednoczony polski świat pracy obchodził bez przeszkód uroczysty dzień 1 Maja. Na gruzach placu Teatralnego wielotysięczne tłumy manifestowały swe przywiązanie do ideału demokracji i haseł głoszonych przez Tymczasowy Rząd Rzeczypospolitej. Po raz pierwszy w dziejach naszego narodu przedstawiciele rządu witali tłum pierwszomajowy nie jak nieprzyjaciele z przeciwległej strony barykady, ale jako uczestnicy wspólnego święta, które stało się nie tylko świętem ludu, ale świętem całej postępowej ludzkości, zjednoczonej we wspólnej walce o lepsze jutro świata. (...) ulice wszystkich miast i miasteczek Rzeczypospolitej, udekorowane sztandarami narodowymi i sztandarami organizacji robotniczych, ciągnęły stutysięczne tłumy manifestantów. Robotnicy, pisarze, rzemieślnicy i nauczyciele święcili na ulicach z martwych powstałej ojczyzny nie tylko święto pracy, ale i święto solidarności narodu, zjednoczonego w walce z ciemnymi siłami faszyzmu i rodzimej reakcji.
Wszędzie, jak Polska długa i szeroka, kładli manifestanci wieńce na mogiłach żołnierzy Armii Czerwonej, poległych w walkach o wyzwolenie Polski i całej Słowiańszczyzny.
Po raz pierwszy lud wiejski wziął udział w święcie majowym, dokumentując w ten sposób raz jeszcze, że odtąd jedna jest droga pracujących miast i wsi, jeden nieprzyjaciel - sprzymierzone siły reakcji - i jedno zwycięstwo, sprawiedliwość społeczna i dobrobyt całego narodu.