Bitwa o Kołobrzeg

Wał Pomorski przełamany! Przez wyłom w fortyfikacjach niemieckich oddziały 1 Armii Polskiej ruszyły w kierunku na Bałtyk. Niemcy obwarowali się w Kołobrzegu. Tam, wsparci silnym ogniem artylerii morskiej, zagrodzili Polakom drogę do morza. Do Kołobrzegu 5 kilometrów. Wojsko Polskie gotuje się do szturmu miasta i portu. Dowódca 1 Armii gienerał [!] Popławski i szef sztabu generał Starzewski w sztabie armii. Bitwa rozpoczęta! Polskie czołgi ruszają do walki. Polskie bomby lotnicze miażdżą niemieckie stanowiska ogniowe. Walka przenosi się na przedmieścia Kołobrzegu. Saperzy pod huraganowym ostrzałem nieprzyjaciela oczyszczają teren dla broni pancernej. W ślad za czołgami wdziera się do miasta polska piechota. Kołobrzeg płonie, zbombardowany przez lotnictwo i artylerię. Niewidzialny wróg walczy zajadle. Niemieckie karabiny maszynowe bronią każdej ulicy, każdego domu. Bohaterowie walk o Kołobrzeg w natarciu. W zaciekłych walkach ulicznych Wojsko Polskie likwiduje niemieckie gniazda oporu. (...) śmierci w szeregach hitlerowskich. Decydujący szturm. Niedobitki Wehrmachtu i Volkssturmu skoncentrowały się w portowej części miasta. Przyparte do muru składają broń. Kołobrzeg zdobyty! Armia niemiecka poniosła jeszcze jedną dotkliwą klęskę. Rozkaz Hitlera brzmiał: "Utrzymać Kołobrzeg za wszelką cenę". Otoczonym przez Polaków oddziałom zrzucano posiłki na spadochronach. Oto co zostało ze spadochronów. A oto co zostało z posiłków. W ręce zwycięzców wpadła ogromna zdobycz wojenna: tabory kolejowe, zapasy amunicji i broni, wielkie sprawy żywności. Kołobrzeg jest wolny! W odległości 180 kilometrów na zachód od dawnej granicy Rzeczypospolitej zwycięskie Wojsko Polskie zatknęło biało-czerwone sztandary. Na tych gruzach zbudujemy nowe miasto. W porcie kołobrzeskim staną polskie okręty. A sława polskiej bandery nieść się będzie po morzach i oceanach. Drogami na wschód płyną kolumny jeńców niemieckich. Armia regularna i Volkssturm. Ostatnim wysiłkiem spędzone rezerwy, którym kazano ratować hitlerowską ojczyznę. Daremny trud, Niemcy przegrali wojnę, przegrali kraj ten, który od stuleci przywykli uważać za własny. Silna przyjaźnią ze Związkiem Radzieckim i sojuszem z Armią Czerwoną Polska demokratyczna wraca na ziemie Bolesławów. Tej ziemi okupionej krwią najlepszych synów narodu - tych, co w '39 bronili Westerplatte, tych, co w '45 brali za Westerplatte odwet sprawiedliwy i krwawy - tej ziemi żadna siła nie zdoła nam wydrzeć. Sztandar zatknięty w zielonych falach Bałtyku przez oddział, który pierwszy dotarł do morza, powiewać tu będzie wiecznie. Taki ślub składa ojczyźnie żołnierz demokratycznej Armii Polskiej. "Od Jantarni, od Jastarni, od surowych skał jastrzębich ciągnie wiatr - i ptaki karmi pomrukami chmur i głębin. Tutaj trzeba ust zaciętych, zimnych oczu, zimnych myśli, że te porty i okręty wpławi w Bałtyk rozpęd Wisły. Tutej [!]: Tak! I tu ostrożnie ze słowami, bo w granicie, w ryku morza, w stali mroźnej muszą słowa mieć pokrycie. I gdy pięść twardnieje w kastet, mocniej ściska pierścień ślubu, usta za kraczącym ptactwem mruczą wrogom: Spróbuj... Spróbuj!".