Zerawszan

Pamiętny kataklizm w Dolinie Zerawszan w radzieckim Tadżykistanie. Po ulewnych deszczach ogromne masy rumowiska skalnego oderwały się od gór i przegrodziły koryto krętej, bystrej rzeki. Woda przybiera z godziny na godzinę. Gdy wypełni się utworzony przez naturę zbiornik, fala runie na podgórskie niziny. Niebezpieczeństwo zagraża pobliskiej Samarkandzie, jednemu z najstarszych na Środkowym Wschodzie miast zabytkowych. Bezcenne pomniki XV-wiecznej architektury z czasów, kiedy Samarkanda była stolicą imperium Timura Wielkiego. Grobowiec sławnego wodza, jego synów i wnuków. Walka o uratowanie pięknego miasta, ocalenie już nie tylko zabytków, ale przede wszystkim współczesnego dorobku przemysłu i rolnictwa żyznej doliny trwała 11 dni i nocy. Trzeba przebić kanał odprowadzający wezbraną wodę w niziny. Przed założeniem ładunków wybuchowych – drążenie szybów strzelniczych w miękkim, osypującym się gruncie. Wszystko gotowe do eksplozji. Teraz! Na trasę kanału ratunkowego wyruszają spychacze. Ale pod warstwą miękkiej ziemi kryją się jeszcze skalne rozwaliska. Zahamowana ofensywa ludzi i maszyn. Nie wystarczyło 50 tysięcy ton materiałów wybuchowych – doliną Zerawszan wstrząsają dalsze eksplozje. Tak, teraz już naprawdę koniec walki z żywiołem. Rzeka wpływa w nowe koryto. Człowiek wyszedł zwycięsko z największej chyba w historii próby sił ze ślepą potęgą przyrody.