Gra

Dziwny jest świat, w którym żyją Małgorzata i jej mąż, małżeństwo z dwunastoletnim stażem. On – urzędnik wyższego stopnia. Ona – architekt.
Małgorzata jest świadkiem ulicznego wypadku. U kosmetyczki wysłuchuje czyichś zwierzeń na temat kochanek ojca. Na lotnisku odbiera powracającego z podróży męża. W autobusie prowadzą obojętną rozmowę – ona unika czułości.
Na cmentarzu Małgorzata negocjuje cenę kwatery – jutro pogrzeb jej ojca. Towarzyszy jej Joachim, obejmuje ją. Przed wyjściem napotykają męża Małgorzaty. Zachowują pozory.
Małgorzata zabiera mężowi samochód i odjeżdża. Zaczepia ją chłopak na skuterze, zajeżdża jej drogę. W biurze projektowym czeka ją dobra wiadomość – szef uczynił ją współautorką projektu. Małgorzata ściska serdecznie Stefana, kolegę architekta, co jednak zostaje źle odebrane przez jego przyjaciółkę.
Mąż Małgorzaty czeka na nią po pracy. W milczeniu jadą ulicami. Ona boi się prędkości. W domu on wypytuje ją o kochanka, ona odpowiada wymijająco. On rzuca się na nią.
Podczas pogrzebu, gdzieś za plecami żałobników, przechadza się Joachim. Natomiast Stefan idzie w kondukcie zaraz za Małgorzatą. Ona wyobraża sobie, że to ją niosą w trumnie.
Wieczorem w łóżku mąż pyta Małgorzatę, dlaczego go nienawidzi. Ona wyznaje, że boi się samotności.
Małgorzata odwiedza przyjaciółkę. Przymierzają sukienki. Małgorzata przyznaje się przyjaciółce, że myślała o zdradzie męża, a nawet o rozwodzie.
Joachim spaceruje z Małgorzatą, peroruje o naturze uczuć. Zdaje się, że on jedyny potrafi ją zrozumieć. Zachowuje też radość życia. Mąż nieustannie ją krytykuje lub poucza.
Dociekliwy mąż pyta, co Małgorzata robiła z kochankiem podczas jego nieobecności. Ona podejmuje grę. Odtwarza po kolei wydarzenia – robi to z niejaką premedytacją, lecz chyba bez satysfakcji. W końcu wyznaje mężowi, że go kocha.
Małżonkowie wyjeżdżają za miasto, zaproszeni na polowanie. On prowadzi z zawrotną prędkością, ignoruje jej lęk. Później, w lesie, Małgorzata wpada w panikę. Mąż tłumaczy się przed myśliwymi, jest na nią wściekły. Poza tym naprawdę myślał, że sprawia jej przyjemność, zabierając ją ze sobą. Ona jest zdumiona jego brakiem zrozumienia. Zauważa, że interesuje go tylko opinia innych, a nie jej uczucia. W drodze powrotnej wysiada z samochodu.
Podwozi ją Franek. Po drodze trafiają na wiejskie wesele w miejscowości Niebo. Małgorzata poznaje się z panną młodą, dziewczyną dość bezpośrednią, która bez pruderii wypytuje ją o kochanków i sama opowiada o swoich. Za mąż wychodzi ze względu na szklarnię, już tej samej nocy zdradzi nowo poślubionego męża. Małgorzata przypomina sobie własny ślub – jakże inny. Zabawa się rozkręca. Małgorzata kończy w ramionach Franka, ale się wyrywa. Pijany pan młody tnie w szklarni nożem kwiaty.
Małgorzata wraca z naręczem goździków, odebrana z wesela przez męża. Ten nie wydaje się zazdrosny. Małgorzata zaczyna go prowokować – zachwyca się niewiernością panny młodej. On proponuje, by spojrzała w lustro. W jej oczach widać łzy.
Na ulicy Małgorzata spotyka chłopaka na skuterze. Jedzie do niego i idą do łóżka. Nie poprawia to jednak jej nastroju.
Na balu w hotelu Małgorzata z mężem wydają się szczęśliwi. Całują się na korytarzu, każde z nich ma przed oczami jednak kogoś innego. Nad ranem bawią się na molo w chowanego.
Małgorzata ma jechać sama do Warszawy. Do jej samochodu wsiada kobieta, która przedstawia się jako kochanka jej męża. Są już podobno ze sobą od czterech lat. Małgorzata nie okazuje zazdrości, co dziwi kochankę. Obie deklarują, że kochają tego samego mężczyznę. Rozmowa niczego nie rozstrzyga. (JU)