Ostry film zaangażowany

Symptomatyczne, że XX edycję Ogólnopolskiego Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie, która odbyła się na przełomie maja i czerwca 1980 roku, wygrał samodzielnie - po raz pierwszy w dziejach konkursów krajowych krajowskiej imprezy - film animowany. Nie dokument, jak to się zdarzyło osiemnaście razy podczas poprzednich edycji (1967 roku animowany "Koń" Witolda Giersza otrzymał najwyższy laur wspólnie z dokumentem Ireny Kamieńskiej "Dzień Dobry, dzieci"), nie etiuda fabularna, a właśnie animacja. Jury pracujące pod kierunkiem Jerzego Hoffmana Złotym Lajkonikiem uhonorowało "Ostry film zaangażowany. Non camera" (1979) Juliana Józefa Antonisza. Jest to pełna purnonsensowego humoru opowiastka o chytrej i przebiegłej emerytce, która doprowadziła do likwidacji starych kiosków ulicznych oklejanych plakatami, co stało się przyczyną upadku rodzimego życia kulturalnego. "Teraz puste miasto, ludzie w domu siedzą, do kina nie chodzą, bo o nim nie wiedzą" - śpiewała w "Ostrym filmie zaangażowanym" Janina Jaskólska, na co dzień sprzątaczka w krakowskim Studiu Filmów Animowanych. Wydaje się, że film Antonisza trafnie określił stopień "ostrości" i "zaangażowania", dopuszczalny w tym czasie przez tzw. czynniki oficjalne do publicznego rozpowszechniania. W tym sensie stał się swoistym dokumentem epoki.

Jerzy Armata w : „Polski Film Animowany, Polskie Wydawnictwo Audiowizualne”, Warszawa 2008