Kraków kopernikowski

Kraków. Miasto pomników historii, kolebka polskiego odrodzenia. Tu żyli i działali wielcy budowniczowie, artyści, uczeni, pragnący wyzwolić myśl ludzką z pęt narzuconych przez feudalizm i Kościół. Koniec XV i początek XVI wieku, to okres rozkwitu sztuki polskiej, a zarazem zwrotny etap w rozwoju nowoczesnej myśli naukowej. Tymi ulicami chodził w latach 1491-95 żak krakowski, student sławnej Wszechnicy Jagiellońskiej, Mikołaj Kopernik. Collegium Maius. Tu słuchał wykładów uczonego Wojciecha z Brudzewa. W odbudowanym gmachu Collegium otwarta została wielka wystawa poświęcona Kopernikowi i jego epoce. Kościół nauczał, że ośrodkiem wszechświata jest nieruchoma ziemia otoczona planetami i hierarchią aniołów. Pracownie alchemików cieszyły się poparciem wielmożów i biskupów, ale biada śmiałkowi, który ważył się studiować prawdziwe tajemnice przyrody. Czekały go tortury i stos dla heretyków. Kopernik nie uląkł się inkwizycji. Jego teoria na zawsze odcięła nauki przyrodnicze od wpływów Kościoła i dlatego została przez Kościół wyklęta. Astrolabium, triquetrum, kwadrant - najprostsze instrumenty, którymi posługiwał się w swej pracy genialny astronom. "Ludzie olbrzymy" - tak nazwał Fryderyk Engels wielkie postacie odrodzenia. Takim olbrzymem był Mikołaj Kopernik.