Start balonu "Legionowo"

Sport balonowy w Polsce nie był szczególnie popularny. Wysokie koszty jego uprawiania (w latach 30. XX wieku średniej wielkości balon polskiej produkcji kosztował 15 000 zł) powodowały, że uprawiali go początkowo wyłącznie wojskowi piloci balonowi, których oddziały dysponowały odpowiednim sprzętem. Sytuacja zaczęła się zmieniać w 1933 r., kiedy to powstały pierwsze koła balonowe przy Aeroklubach: Warszawskim i Krakowskim. W tym samym roku polskie baloniarstwo stało się znane z powodu zwycięstwa polskiej załogi w międzynarodowych zawodach balonów o Puchar Gordona Bennetta. W następnych dwóch latach Polakom udało się powtórzyć ten sukces, zdobywając puchar na stałe. Rozwój sportu balonowego wspierała Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, dotując produkcję i zakup sprzętu oraz organizację imprez. Ciągle jednak sport balonowy był mniej popularny niż sport lotniczy i działania propagandowe były – zdaniem samych baloniarzy – nadal niezbędne.
Jedną z okazji do zaprezentowania się baloniarze uzyskali podczas obchodów związanych z uroczyście obchodzonym dniem imienin Marszałka Piłsudskiego w 1935 r. Wśród wielu innych imprez zaplanowano również start balonu „Legionowo” (wyprodukowanego w Wojskowych Warsztatach Balonowych w Legionowie) z placu Józefa Piłsudskiego w Warszawie. Był to pierwszy tego rodzaju start z centrum miasta i rzeczywiście przyciągnął tłumy widzów. Balon „Legionowo”, formalnie własność Koła Balonowego przy Aeroklubie Warszawskim, miał być tym razem ze względów bezpieczeństwa pilotowany przez wojskowych specjalistów. 19 marca 1935 r. balon dostarczono na miejsce startu i napełniono w asyście ppłk. Jana Wolszlegiera, szefa wojskowego baloniarstwa. Krótko po południu balon z majorem inż. Sergiuszem Mazurkiem i inż. Franciszkiem Stoszko w gondoli gładko wystartował i poszybował na południe, pozostawiając pod sobą niemal szczelnie wypełniony przez warszawiaków plac, a wśród nich – ekipę PAT, która uwieczniała start.Sukces propagandowy był niewątpliwy. W sprawozdaniach dziennikarze z całej Polski wspominali o starcie „Legionowa” i przyznawali, że był on bodaj najciekawszym elementem obchodów imienin Marszałka, znacznie ciekawszym od rokrocznie organizowanych sztafet czy marszu Sulejówek – Belweder. Cel został więc osiągnięty, choć wśród obserwujących start nie było dostojnego solenizanta, którego po prostu... nie było w ogóle w Warszawie.