Jarzębina czerwona

Przełom lutego i marca 1945 roku. Wojska polskie i radzieckie przechodzą przez koryto rzeki. Konie ciągną wozy z amunicją. Ciężarówki wojskowe powoli jadą przez wodę i śnieg. Słychać piosenkę „Jarzębina czerwona”.
Major otrzymuje rozkaz ze sztabu dywizji, aby zdobyć Kołobrzeg. Wojsko ma przeczesywać wsie, miasta oraz lasy. Żołnierze rozmawiają o powrocie do domu.
Kompania idzie lasem. Po drodze Polacy spotykają żołnierzy radzieckich. Słyszą w oddali hitlerowskie czołgi i samoloty. Porucznik Kotarski planuje atak. Jego ludzie ostrzeliwują pozycje żołnierzy niemieckich.
W czasie leśnej potyczki, pomimo ostrzału, do rannego niemieckiego żołnierza podbiega radziecka sanitariuszka. Osłaniają ją Kotarski i jego przyjaciel, chorąży Kręcki.
Wieczorem armia dociera do miasta. Żołnierze i oficerowie otrzymują przydział wódki. Pijąc i grając w karty, rozmawiają o życiu przed wojną i o samej wojnie. Porucznik Drobicz przekazuje Kotarskiemu i pozostałym oficerom najnowsze wiadomości z frontu oraz plan działań.
Rano żołnierze idą na zwiad. Ulice są opustoszałe. Z ratusza wychodzi burmistrz, Niemiec. Bierze Kręckiego za żołnierza łotewskiego oddziału. Informuje go, że mieszkańcy zostali ewakuowani dzień wcześniej. Burmistrz zostaje pojmany, a flagi nazistowskie zmienione na polskie.
Jadąc czołgami przez ulice miasta, kompania Kotarskiego napotyka dużą grupę więźniów uwolnionych z obozu.
Wojsko ponownie przemieszcza się przez las. Żołnierze mijają zniszczoną wieś. Na drzewie powieszono dwie osoby: zgodnie z napisem na tabliczce, jedna z nich współpracowała z bolszewikami.
Wioska Klonowitz płonie. W oddali słychać huk dział. Kotarski spotyka się z majorem. Dowiaduje się, że porucznik Drobicz nie przeżył potyczki z hitlerowcami. Major opowiada oficerom o planach kolejnych posunięć wojska.
W wiosce przebywa też sanitariuszka Wanda. Na osobności spotyka się z Kotarskim. Opowiadają sobie swoje wojenne losy. Wkrótce oficer zostaje wezwany i wychodzi.
Bitwa. Widoczne są zrujnowane budynki Kołobrzegu. Kotarski jest w okopie, ze strzelcem Edziem palą papierosy. Od strony miasta nadjeżdżają czołgi wroga. Niektórzy ludzie Kotarskiego zaczynają odczuwać strach. Porucznik wydaje rozkaz do ataku, żołnierze wybiegają z okopu. Niedługo później, pod naporem ostrzału niemieckiego, nakazuje odwrót do okopu. Dowództwo żąda kontynuowania natarcia na miasto.
Wieczorem w okopie pojawia się porucznik Gorczyński, który ze swoimi ludźmi ma osłaniać kompanię Kotarskiego.
Nazajutrz walka zaczyna się od nowa. Gorczyński opowiada o swoich wojennych doświadczeniach.
Major rozmawia z pułkownikiem. Prosi o wsparcie, którego nie otrzymuje – pozostałe oddziały walczą w innych regionach Pomorza. Pułkownik tłumaczy, dlaczego tak ważne jest zdobycie portu w Kołobrzegu – Niemcy ewakuują się z rejonów nadbałtyckich drogą morską, którą można zablokować właśnie w Kołobrzegu.
Bitwa pod miastem. Kotarski rozkazuje Kręckiemu nacierać razem z porucznikiem Marczyńskim. Marczyński wybiega pierwszy, Kręckiego przez moment paraliżuje strach. Porucznikowi i chorążemu udaje się wedrzeć do miasta. Ginie Marczyński. Żołnierze Kotarskiego, mimo strachu, biegną za nim do miasta. Osłania ich artyleria Gorczyńskiego.
Do majora zostają doprowadzeni pojmani żołnierze niemieccy. Hitlerowcy mówią mu o rozkazach nowego dowódcy, sytuacji cywili i uznaniu Kołobrzegu za twierdzę, której należy bronić do ostatniej kropli krwi.
Wieczorem żołnierze Kotarskiego odpoczywają w jednym z budynków. Kręcki po raz kolejny opowiada o swojej dziewczynie. Do Kołobrzegu, razem z czołgami, przyjeżdża sierżant Kamiejczuk.
Rano wojsko wychodzi na ulice. Walki trwają wśród ruin miasta.
W szpitalu rannymi zajmuje się sanitariuszka Wanda. W nocy pojawiają się tam Niemcy.
Nazajutrz Kotarski pyta sanitariusza o Wandę. Dowiaduje się o ataku wroga na szpital, którego personel niestety nie przeżył.
Do miasta nadciągają posiłki. Kompania otrzymuje rozkaz przerwania ognia. Niemcy zostają otoczeni. Armia Polska przesyła im komunikat z propozycją kapitulacji. Żołnierze batalionu Rzeszy wysyłają komunikat do swoich kolegów z prośbą o poddanie się. Z ukrycia, z białą flagą, wychodzą cywile. Strzelają do nich hitlerowcy.
Zaczyna się ostatni etap bitwy. Hitlerowcy atakują, używając pociągu pancernego. Kotarski prosi o wsparcie artylerii. Samoloty bombardują miasto. Plutonowy w jednym z budynków znajduje grupę niemieckich cywili.
Armia dociera do morza. Niemcy uciekają na statkach. Ci, którzy zostali w mieście, zostają pojmani.
Czołgi wjeżdżają na plażę. Żołnierze triumfują. Kotarski i Kręcki otrzymują order Virtuti Militari. Chorąży Kręcki pośmiertnie - zginął niewiele wcześniej. Ostatni na plaży pojawia się Gorczyński.
Żołnierz wbija polską flagę w dno morza. (MMG)