Orzeł rewolucji

W 80. rocznicę urodzin Róży Luksemburg otwarto w Warszawie wystawę poświęconą pamięci tej wielkiej Polki, płomiennej rewolucjonistki, nieugiętej bojowniczki o socjalizm. Urodziła się w roku walk Komuny Paryskiej. Lata dziecinne i młodzieńcze spędza w Warszawie. Już w gimnazjum bierze czynny udział w młodzieżowych kółkach proletariatu, a gdy twórcy tej pierwszej rewolucyjnej organizacji robotniczej zostają przez carat osądzeni i straceni na stokach Cytadeli, ich pamięci bohaterskiej poświęca Róża jedną ze swych pierwszych prac. Na przymusowym wygnaniu i w kraju pracuje niezmordowanie, organizując polski ruch rewolucyjny. Wraz z Marchlewskim i Dzierżyńskim jest jednym z założycieli Socjaldemokracji Królestwa Polskiego i Litwy. Róża walczy nieugięcie o wychowanie polskiej klasy robotniczej w duchu internacjonalizmu, w duchu bojowej solidarności z rosyjskim ruchem rewolucyjnym, kierowanym przez Lenina i Stalina. W roku 1905 wybucha pierwsza rewolucja rosyjska. Robotnik polski, wychowany przez SDKPiL, porywa się do walki w jednym szeregu z robotnikami rosyjskimi. Róża Luksemburg po uwolnieniu z więzienia wyjeżdża do Niemiec i wraz z Marchlewskim wspólnie z przywódcami robotników niemieckich kieruje niemieckim ruchem rewolucyjnym. Nazwiska jej i Karola Liebknechta stały się symbolem walki przeciw imperialistycznej wojnie, przeciw pruskiemu junkierstwu. Oboje przypłacili tę walkę męczeńską śmiercią, zamordowani skrytobójczo przez najemnych bandytów nasłanych przez reakcję. To po ich śmierci powiedział Lenin: „Krew najlepszych ludzi proletariackiej międzynarodówki zahartuje masy robotników do walki na życie i śmierć! I Walka ta przyniesie zwycięstwo!”.